Speel dit …. wanneer ik dood ben.

Dat zei ze me. Enkele jaren geleden.

Terwijl ik moeiteloos mijn eigen begrafenis al uitschreef, schokte dat verzoek even iets. Mijn hart. Mijn maag. Mijn buik. Of nog iets dieper.

Wanneer zij zou sterven, vergaat de wereld. Mijn wereld weliswaar. Maar hij zal vergaan. Dat weet ik zeker. Want zij is die steen. Zij is diegene die mijn leven bepaalde. Zij zal nooit worden vergeten. Ik ben het bewijs van haar bestaan. De stroom zal nooit meer dezelfde weg gaan.

We gooien regelmatig kiezels. Ik van die grote, dikke, zware kasseien. Zij van die kleintjes. Grind.

De hare hebben meer effect. Zij stapelen zich moeiteloos op, bedden een rivier. Minzaam draait ze me soms alle richtingen uit. Omdat ik dikwijls ook wil zeggen: “Kijk eens, mama, zonder handen.”

Vandaag viert Vlaanderen haar. Dag Moeder.

Ik vier haar niet genoeg. Koop bloemen en pralines en misschien ook wel een ontbijt-Bongo-Bon. Geef haar drie kussen en glimlach wat weg. Het zegt niets. Zeker niet genoeg.

Gisteren ging ik op zoek. Ik zocht. Ik vond. Mijn steen. Onze kei.

Ze noemt me soms een “kei-kop”. En dat ben ik ook. Maar dan meer zo’n lava-gesteente. Vurig, kokend, kolkend, eens zacht en dan hard. Ze schrikt daar van. Ziet liever kristal of diamant. Zij is dat zelf.

Straks geef ik haar de steen. Want ik leg hem. Nu al. Niet wanneer ze dood is. Maar nu.  Want mijn leven zou nooit hetzelfde zijn zonder haar. Zij is mijn mama. Alle dagen van mijn leven. In goede en in kwade dagen. Dat klinkt als een belofte?! Dat is het ook …