Desire

Het is u waarschijnlijk niet vreemd. Sterven van of willen sterven van verlangen.
Het is mij alleszins heel vertrouwd. Verlangen naar zon, naar zee, naar wolken, vlinders, mensen, vrienden … ik kan het immens en intens.

Er is echter zo’n enorm verlangen naar ‘zie mij graag’ dat het af en toe best ongezond is voor de Bloem in mij. Het doet me verwelken, verdorren en vooral verlangen naar de korte en hevige pijn die een einde maakt aan de lange en onverdraaglijke pijn. Geen last, geen loodzware rugzak met trauma’s en geschiedenissen. Er-vanaf-zijn lijkt dan de enige oplossing. Niet zo gezond dus.

Vandaag is de eerste dag sedert meer dan een jaar dat ik mijn kopje voorzichtig omhoog steek en even rondkijk.
De zwarte zware wolk van de diepimmense depressie laat een gaatje voor wat zonneschijn.

Verlangen deed me de das om. Ik verlangde weer immens en intens naar ‘zie mij graag’. Zo erg dat ik niet merkte of zag dat het ‘zie mij graag’ door sommige mensen vertaald wordt als ‘profiteer van mij’ en ‘toon vooral geen respect’…
Voor een veertigjarige kan ik soms nog redelijk puberaal redeneren. I know!

Deze week kreeg ik, na ontzettend lang aandringen, bevestiging van het feit dat graag-zien niet door iedereen hetzelfde wordt ingevuld. En dat dat soms pijn doet of pijn berokkent.
Ik heb ontzettend veel mensen gekwetst het afgelopen jaar. Dat spijt me. Maar de kwetsures die zij of anderen mij deden oplopen, draag ik tot het einde der dagen. (Hej, ik zei dat het beter ging … niet dat ik minder dramatisch werd!!!)

Afijn …
ik zag graag, werd graag gezien en zal altijd graag blijven zien. Maar er is geen gelijkwaardig antwoord. Hij ziet mij graag, ik zie hem graag en hij ziet mij ook graag. En daar is geen vergelijken aan.

Vandaag koester ik ‘het verlangen’.
Wat ik leerde na ongeveer 6 maanden in quarantaine is dat zorgen voor uzelf het ‘zie mij graag’ schreeuw-gehalte doet afnemen. Dat het heel af en toe plaats kan maken voor het ‘ik ben de moeite om graag te zien’.
En na jaren verguizing van mijzelve, is dat een hele verademing.
Vandaag schreeuw ik het dus van de daken. Met minder allure en lef dan al die jaren ervoor. Maar zeker met meer overtuiging. Met U2.

Mag ik trouwens nog meedoen met de 30dagenmuziekblogtoestanden die er heersen momenteel? Ik heb er even zin in. En zin is mijn motto! Nah.