Mijn handen tikken zelfverzekerd. Ze kennen het toetsenbord zeer goed. Mijn zicht is minder zeker. Wat trillend af en toe, weifelend en aarzelend.
Mijn hoofd bonst. Hard, erg hard.
Zondagnamiddag voelde ik me even de meest eenzame persoon op deze wereld. Ik zat daar … kon niemand bereiken. Helemaal alleen na twee uur wachten kwamen ze zeggen dat een opname toch echt wel nodig was. Mijn ouders onbereikbaar, mijn zus op ongeveer 60 kilometer van me vandaag, mijn beste vriendin zonder gsm-bereik in haar gebunkerd huis, andere vrienden die hun leven en hun doel hebben …
Er restte me weinig anders dan Hem te bellen en hem te vragen om pogingen te blijven doen om dus toiletgerief met ouders erbij in mijn richting te sturen. Weinig woorden van medeleven voelde ik. Het kwam weer als een tsunami op me af. “Hij ziet u niet meer graag en in goede en slechte tijden is allang niet meer waar.” De verpleger op IZ zei weinig. De tranen bleven biggelen, ik kon het niet helpen.
Het was altijd mijn grote angst. Wanneer ik oud en versleten ben, helemaal alleen in een ziekenhuis te moeten zitten zonder man die mijn hand vasthoudt en met de dokter praat in mijn plaats.
De angst werd nu al waarheid. Nog voor ik oud en versleten ben. Ik ben alleen. Er is alleen ik die voor ik zorgt.
Een half uurtje heeft dat geduurd. Toen kwamen de sms-jes binnen, mijn nicht die meteen aan mijn bed wilde komen staan, die verre verre vriend die beloofde me de dag nadien te bezoeken, mijn lieve K. die er altijd is wanneer ik in de sjit zit. Mijn zus, mijn ouders, mijn lieve vrienden. Ze stuurden iets, ze kwamen, ze zorgden.
Dus nu zit ik een weekje thuis en heb eigenlijk al barstende hoofdpijn van alleen dit nog maar te tikken.
Hersens geschud op vrijdag. Hersens gezwollen op zondag. Intensieve van zondagnacht op maandagmorgen.
En dat heb ik helemaal alleen doorstaan. Ik lijk wel op het Spaanse graan.
Mijn orkaan is gaan liggen. Windstil is het nu. Ik ben moe. Ik heb pijn.
Maar ik ben zo blij met al die liefde die ik weer kreeg de voorbije dagen.
Dank je wel lieve vriendjes, omdat ik bijna viel maar goed werd opgevangen.
Ik ben rijk!
Bloem's blog 
Dat moet inderdaad eerst wel pijnlijk geweest zijn, maar je bent er alleszins weer sterker doorgekomen. En uiteindelijk waren je vrienden weer daar. Je weet wel dat je op ze kan rekenen, dus vrees niet voor je oude dag. Echt alleen zal je niet zijn. En wie weet wat gebeurt er nog in de toekomst.
Goed rusten en beter worden! En lief voor jezelf zijn!
Gezien je nog niet oud bent, kan je voor je oude dag nog veel speciale mannen aan bed opsnorren.
En dat oedeem zit daar ineens?
(Niks doen waar je koppijn van krijgt!)
Volgens mij is dat de grote schrik van iedereen.
En jij hebt het meegemaakt … brrr!
Een mens zou van minder neerslachtige gedachten krijgen!
Maar je hebt je er goed doorgeslagen, de vergelijking met het spaanse graan mag blijven staan š