Ver-trouw-d

Een beetje geïrriteerd loop ik op het perron. Het is zes jaar geleden dat ik dit station bezocht en ik herken niets meer. Breda is ver van vertrouwd geworden.

De telefoon. Hij vraagt me waar ik ben. Ik zie waar hij is.

Na zes jaar is zijn gestalte me nog altijd bekend.

Daar is ie weer. Mijn Hollandse tuinkabouter. Deze keer definitief op het vasteland.

En verliefd.

Even kriebelt het. Hij was mijn laatste grote liefde. De liefde die alles ondersteboven draaide. Inclusief mijzelf. Hij heeft me verpest voor de liefde.

Wanneer hij vertelt over zijn nieuw lief met de Russische naam die, vertaald, hetzelfde is als mijn naam, lachen we. Dat zoiets kan. Hij is eindelijk samen met een iris. Alleen ben ik het niet, deze keer.Hij toont me een foto. Heel klein, fijn en blond. Ze is mooi. Ze lacht lief.Ik zie hoe hij naar haar kijkt. Wat fijn, zeg ik. Wat fijn voor jou.

Hij bloost en kijkt even weg.

Ik bal mijn vuisten en maak een overtuigd YES-gebaar. Hij twijfelt.

“Eindelijk een iris die wint.Het is dan wel niet ‘ik’ maar iris wint! Go Iris go!”

Hij slaat zijn hoofd achterover en lacht luid.

We lachen ons tranen.

Van veel plezier en een beetje heimwee.

Ik dan toch.