Vandaag sprak ik weer een moeilijk afscheid. Jong kind, met troosteloze ouders en zussen … Een warme familie die omarmt, omringt en steunt en draagt. En die mij vraagt om de juiste woorden te schrijven en te spreken.
Haar tante zag me anderhalf jaar geleden spreken op een soortgelijk afscheid. Ze onthield me. Dat onthouden leidt tot de vraag om deze dienst te doen. Al voelt het een beetje als ‘bewijzen’… in elke betekenis van het woord.
Nick Cave doet de eerste tranen vloeien bij de driehonderd mensen die me aankijken. Ik adem diep, zucht en span mijn rug. Ik spreek … zonder tranen, zonder verdriet.
Het is hier dat ik mag huilen, niet? Het leven is niet altijd eerlijk. Vandaag was het écht niet eerlijk. Niet?
Bloem's blog 