WAARSCHUWING: VOLGENDE TEKST KAN ONVRIENDELIJKE, DISCRIMINERENDE, KORT DOOR DE BOCHTGAANDE, VERONTWAARDIGDE TAAL BEVATTEN.

Ze steekt haar hand op en glimlacht. Verrast doe ik hetzelfde. Er zat aanvankelijk wat verontwaardiging in mijn lijf, wat ‘Zegwatdoejijnu?’ …

Haar onverwachte vriendelijkheid brengt me wat van mijn stuk. Het doet me realiseren dat ik dikwijls vol aannames en oordelen zit. En sedert vandaag denk ik dat het geografisch is bepaald.

Laat me dat even toelichten: De afgelopen twee dagen bevond ik me in de Westhoek. In Zarren-Kortemark in de Zarren-Lindenstraat. Bij Elsje en Chery, de Ark van Zarren. Mijn tweede thuis, mijn veilige haven wanneer het leven druk en hectisch is. Ik ging er naar toe om te schrijven. Dat boek moet écht dringend en zeer urgent geschreven worden.

De Westhoek is een andere wereld. Er is meer openheid, letterlijk en figuurlijk. Ik zoek en vind een koffiebar waar ik ongestoord op de wifi mag surfen en mijn google drive helemaal wordt opengegooid. Men brengt latté caramel en cola zero, thee citroen en wat snoeperijen af en toe. En men glimlacht.

De auto die me op de heenrit in de remmen doet gaan, zwaait vriendelijk en glimlacht me toe: Dank je wel dat je stopte en me doorliet.

De serveerster die me ziet terugdraaien bij het bordje ‘Reservé’ op ‘mijn’ werktafel, roept me behulpzaam terug en zegt dat de tafel de mijne mag zijn, aangezien de reservées liever buiten aten.

De ober zegt hulpvaardig dat hij de drankjes op een veilige plek zal zetten, omdat ik breeduit met mijn computer en papieren de tafel bezet.

Men is zo vriendelijk hier. In de Westhoek.

Ik kom uit Antwerpen. De provincie Antwerpen. En momenteel is iedereen daar kwaad! Onverdraagzaam. Agressief. Boos. De meest verschrikkelijke partij staat op kop bij de peilingen. Mensen in mijn omgeving die ik liefheb en niet liefheb, stemmen op politici die alleen maar boos zijn. Roepen. Over-roepen. Mensen persoonlijk aanvallen. En steeds met de vinger wijzen. De schuld van … de oorzaak van …

Wij! En zij!

De schrik slaat me om het hart. Wil ik wel wonen in een omgeving waarin gepolariseerd wordt? Waarin men altijd maar boos is en alleen over drastische, in mijn ogen onmogelijk menselijke, maatregelen spreekt als oplossing voor de problematiek die zeer aanwezig is?

Je ziet in de Westhoek nergens borden van het extreme partijen die een wig drijven in de maatschappij. Van boze politici die enkel de anderen willen zien kelderen, die plezier vinden in conflicten en verregaande discussies.

Misschien moet ik naar de Westhoek verhuizen? Daar waar de wegen nog leeg kunnen zijn en de dorpskom bestaat uit één rij huizen, broederlijk naast elkaar?!

De taal is een probleem maar dan kijk ik het tweede seizoen van ‘Chantal‘ nog maar eens opnieuw. Of ik schaf me een tolk aan? Wa peij doar of?