Verlof

“Dat was een gigantische anti-climax, mama!”

Dure woorden uit de mond van een elfjarige. Ik hoor dat graag.
Ik glimlach en zeg: “Ja, hee, zoooo koud!”

Hij komt net uit een bijzonder koud zwembad. We verzamelen telkens veel moed om erin te springen. Maar het blijft een geweldige anti-climax wanneer je omringt wordt door ijswater.
Overdreven? Natuurlijk! Maar ikmagda.
Ik zit in Frankrijk. Met mijn zoon.

Helemaal alleen 1017 kilometer gereden. In twee keer, want na mijn laatste werkweek zou het gekkenwerk zijn om dit in één keer te doen.
We huurden een appartementje bij mensen thuis. We liggen helemaal alleen aan een groot zwembad dat ik in zeven slagen overbrug (lees: groot zwembad want 1m80 heeft een grote slag). Met een biologische tuin, iets lager gelegen, waaruit ik al twee dagen fruit krijg aangeboden van het Franse koppel waarbij ik zorgneigingen oproep.
We wandelen ‘s avonds naar de Ardèche waarin we omhetverst stenen gooien. Daarna ga ik nog even met mijn benen en mijn boek in het zwembad zitten en drink een glaasje wijn terwijl ik af en toe omhoog kijk naar de bergen die me omringen.
Zoonlief speelt verschrikkelijk agressieve spelletjes op zijn nieuwe I-pad waarna ik mijn zieleroerselen typ op een oude laptop die niet werkt zonder constante batterijaanvoer. (Sommige dingen heb ik met mate onder controle)
Dan kijken we een film in het genre van Pirates of the Carribean. Ik val midden in de film in slaap en zoonlief geeft me dan een zachte zoen op mijn wang.

Ik doe dat goed. Beter dan twee jaar geleden en waarschijnlijk minder goed dan binnen twee jaar.
Yep!